Terug Djibouti naar Massawa/Eritrea 2007-03-17 Djibouti via Bab EL Mandeb (Street of Sorrow) via Abeilat/Mersa Dudo naar Massawa/Eritrea 17 tm 26-03-2007 Boléro tot aan de nok toegevuld met diesel en water, haalden we om 07.00 het anker op. Het was bladstil alleen vanaf de wal hoorden we geluiden van het Djiboutiaanse leven, veel schreeuwende en bevelende stemmen...... Terwijl we de baai uitvaarden, kwamen er franse helikopters overvliegen en moesten we onze possitie en onze bestemming doorgeven! Even later begrepen we waarom....... We zagen in de verte wat boven water steken, het bleken twee periscoopjes te zijn en even later kwamen ze aan de oppervlakte, een nieuwe- in camouflage kleuren- en een oude duikboot! Een luguber gezicht...we zien toch liever dolfijnen naar boven komen daar worden we vrolijker van! Rond het middag uur begon het te waaien en konden we de zeilen hijsen... ...alleen kwam de wind pal van voren terwijl dit de enige plek van dit traject zou kunnen zijn dat we de wind van achteren konden hebben. Bab El Mandeb is een smalle doorvaart tussen de Golf van Aden en het Suezkanaal, het smalste stuk is ongeveer 25 nm breed, een echte windtunnel........of je hebt de wind mee of pal tegen! Wordt het daarom de Street van Sorrow genoemd? In zeer grijs weer hebben we 32 uur moeten motorzeilen om hoogte te kunnen houden waarvan 9 uur in zeer korte slagen moeten kruisen. (totaal 170 mijl) Ontzettend veel scheepvaart, aardedonker, honderden rode,groene en gele lichtjes en steile golven want de stroom was een stuk mee en wind tegen. Gelukkig kwamen de dolfijnen ons op vrolijken, het is heel spectaculair om ze in het donker als lichtschichten door het water te zien flitsen. Moe en voldaan lieten we op 13˚52 N 41˚59 E/Abeilat eiland het anker in 20 m water vallen. Alles is stijf van het Rode Zee zout en maar 5 kleine probleempjes op het boot-lijstje. Dit is wel een gebied waar alle eventueele zwakheden naar boven komen (alleen van de boot, hoor!). Een rustdag, in de middle of nowhere, in de Rode zee, 300 mijl zuid van jeddah en 3800 mijl van Langkawi en dat in 1.5 maand. Na een boerennacht hadden we onze vermoeidheid van ons afgeschud hadden en een nieuwe dag, een nieuwe lach! Wat doen wij zoal op een ‘rust’dag: Boot ontzouten, een Eritreese vlag gemaakt, e-mails beantwoord, water gemaakt, diesel -volgens de wet van de communicerende vaten- in de tank bijgevuld, twee hand-wassen gedaan, brood en yoghurt gemaakt........Hoe zo rustdag. ;) ‘Wat gebeurt toen we bij in de schitterende baai bij eilandje Abeilat lagen achter ons anker lagen, liggen we helemaal alleen bij een kaal typisch dessert-eiland van de zonsondergang te genieten, komt er een visserskano langs......met een vader en zoontje plus twee mannen-allen tradioneel gekleed in een sarong-, heel erg vriendelijk...wat te drinken gegeven, vroegen om sigaretten en een paar batterijtjes want ze hadden een hele oude handGPS. Ze wilden ruilhandel doen. De boot lag vol met vis, zelfs een hele grote-een soort haai van 2.30 cm, een kleinere en 2 normale vissen. Ze wilden ons vis geven maar wij zeiden ...nee dank je wel, we hebben nog. Wordt op dat moment de buik van die haai opengesneden..... haalt hij achter elkaar(6 tot 8 van 60 cm) jongen eruit....getverdergetver...ja het zijn echt zoogdieren! Ze waren zo trots op hun buit maar zoiets hoeft voor mij niet..brrr’. Na een duik in de frisse Rode Zee en een stuk teruggevaren om het rif te ontwijken, zijn we weer aan het zeilen ja,ja! Met een zonnetje en een lekker lopend windje, weliswaar aan de wind maar nu met lange slagen kruisen! Heerlijk! Ed spot een walvis, een hele grote en die was niet alleen....moeder en kind? En volgens de kaart passeren we een ‘Ed Bay’! Dolfijnen sprongen uit een golf naast de boot, helemaal top! Rond 17.00 landde er een verstekelingtje op de radar....een uitgeblust vogeltje volgens Ed, hij heeft bijna geen vleugeltjes meer...helemaal stuk! In het logboek staat geschreven: 210307 - 02.34 Hij/zij zit nog steeds lekker in elkaar gedoken op de radar......hoe kan hij/zij zo lekker blijven zitten terwijl de boot 7kn SOG vaart dus bijna 14km per uur....zal het met ‘relaxed’ te maken hebben? Vertrouwen? Overgaxe? Van alle 3 ‘wat’, of toch zuignapjes onder z’n pootjes!? ;) 08.00 Ed: ‘gestroomlijnd’ net als een vliegtuig! De wind kakte er helemaal uit en moesten ‘s morgens op de valreep nog voor twee schepen uitwijken, liepen we na 396nm om 14.00 Massawa/Eritrea binnen. De aanblik van een zeer behoorlijk gebombardeerd paleis hakte er behoorlijk in maar dat gevoel werd al snel verzacht doordat we, door twee Nederlanders, die op een Figee-Haarlem hijskraan zaten, werden toegezongen: Toen wij uit Rotterdam vertrokken. Wat is de wereld toch klein en dat maakt het extra speciaal. Het anker werd in 5 meter water tussen wat roestige vissersschepen gedropt nadat we al twee keer eerder hadden geankerd maar dat was toch iets te dicht op elkaar. IJzer veert niet mee! Het douane- en immigratiekantoor was natuurlijk dicht, siësta , en bleef die dag ook dicht nadat we in de bloedhitte 3 x tevergeefs aangeklopt hadden. Dan maar illegaal het stadje verkennen maar eerst van het door militairen bewaakte terrein afkomen. Onze nieuwsgierigheid won het van het gezond verstand....... We hadden het volgende in Lonely Planet gelezen: de dames van plezier zijn sinds 2005 verwijderd want er waarden teveel HIV virusjes rond! Nachtclubs? Gesloten! En inderdaad, geen nachtleven want de straten waren zelfs al om 19.00 helemaal leeg! Halverwege het eerste straatje, wisten we, zou een Agent zitten die voor ons allerlei dingen kon regelen waaronder de was! Na een grote hoeveelheid thee, bier wordt hier niet geschonken, kwam Mike-de Agent binnen. Een zeer vriendelijke open man. Hij adviseerde ons om direct weer terug naar de boot te gaan want er zitten hier verklikkers. Als een speer terug naar de boot maar voordat we er waren, werden we door de militairen aangehouden en moest Ed als brugman praten om door de poort te komen. “Ik niet weten” ‘schouders omhoog’ ‘ik niet weten’ Onschuldig kijkend, schuifelenden we door de poort. Heerlijk dat we weer op ons bootje zitten, lekker alles bij de hand! Vroeg op want we willen nu legaal Massawa bezoeken en de was wegbrengen. Weer ‘van het kastje naar de onbekende muren’ gestuurd te zijn....eindelijk ingeklaard en een visa voor 30 dagen gekregen. Nu konden we relaxed rondkijken......niet erg opwekkend! Veel gebouwen met kogelgaten, een zeer triest gezicht! De mensen zijn zeer vriendelijk en hebben het niet ‘breed’! De regering willen de mensen dom en afhankelijk houden. Veel hulporganisaties zijn gestopt met hun werk omdat ze door de regering tegengewerkt werden. Alleen Unicef/UN zijn nog aktief, gezien de auto’s die hiervan rondrijden en de hulptent die we zagen staan aan de rand van het dorp. Vanuit de vrijwillersorganisaties geven de aangestelde onderwijzers/ressen aan de lokale onderwijzers/ressen les. De kinderen moeten soms twee uur lopen voordat ze op school zijn. In het verleden kregen ze een gezondheidskoek waar alles ‘in zit’, heeft de regering daar een stokje voorgestoken en nu ligt de voorraad koeken(via het rode kruis) achter slot en grendel........voor de ratten en de muizen. Nu volgen veel minder kinderen onderwijs. Er heerst veel armoede dat merken we vooral wanneer we enkele supermarkten in Massawa bezoeken, bijna alles wat er ligt, is ver over de datum heen. Met Mike voeren we interessante gesprekken en soms houdt hij opeens zijn mond omdat er weer een verklikker in zijn winkeltje zit. De broodverkoop vanonder zijn toonbank wordt dan ook onmiddelijk gestopt. We besluiten om een paar dagen naar Asmara/de hoofdstad te gaan. Met de lokale bus, 6 uur, dwars door een heuvelachtig berggebied waar we de echte lokalen op hun kamelen passeerden. Wat een super boeiende tocht! Onderweg stapten mensen in en uit, de meest kleurrijke mensen en ook veel Berbers, wat een mooie interessante koppen! Halverwege hadden we een sanitaire tussenstop en direct allerlei kleurrijke mensen(letterlijk en figuurlijk), vooral veel kinderen, rondom de bus met zelfgebrande pinda’s en mierzoete koekjes en natuurlijk voor de verkoop. De lokalen, die in de bus zaten, zijn duidelijk gek op dat hele mierzoete spul! Bij mij waren de kinderen niet weg te slaan, zo blond en zo blank en zulke blauwe ogen. Ed vermaakte zich in het plaatselijke eettentje waar hij door de buschauffeur op een kopje thee werd getracteerd en deelde hij mee in zijn lunch, een hele grote pannekoek met een roodachtige prutje erop, een Zigni. Asmara is een redelijke welvarende stad met veel italiaanse invloeden. Er is zelfs een hele goede pizzaria, die zeer bekend is onder de ‘yachties”, een echte aanrader! Hier zien we ook toeristen, die uit een hele andere wereld komen. Hoe herken je die dan? Bloot,bloter, blootst.....en dat in een moslimland! Middenin de stad in een ‘wat heet’ hotel geslapen, de bedden waren in ieder geval schoon! De rest van de stad bekeken en we verheugden ons alweer op de terugreis. M’n vriendinnetje van de heenreis stond weer bij de sanitaire tussenstop op ons te wachten, stralend in haar ‘zondagse’jurk! Nu ook van haar loenskijkende vriendje, een handje pindas gekocht. Met Ed naar het schaft-eettentje waar we met de anderen zo’n heerlijke Zigni deelden en waar de lokale dames koketteerden met de lokale mannen, een mooi ogenschouwspel! Op de terugweg de was bij Mike opgehaald en de lokale thee/koffie uitgebreid genuttigd. Terugvarend naar de boot zagen we ipv een blauwe, een rode boot liggen, er had een woestijn wind gewaaid in de dagen dat we weg waren...gelukkig hadden we alle windhappers en andere gaten met plastic en ducktape dichtgeplakt! ;-) Zonder een koffieceremonie bij Mike, zijn Ababa-vrouw bijgewoond te hebben, mochten we niet vertrekken. Eerst worden de koffiebonen op een vuurtje in een aardewerk kruikje geroosterd daarna in een vijzel fijngestampt, koffie in een ander aardewerk kruikje met een beetje water erin, boven een vuurtje totdat de stoom eruit komt dan is het goed en genieten we, met ‘popcorn’ als koekje, van onze koffie. De jongste dochter was er ook, een meisje van 18, ze wilde zo ontzettend graag met ons mee naar Europa om zo haar dienstplicht te ontlopen. Want die verschrikkelijke verhalen over kindsoldaten zijn allemaal waar! Gelukkig begreep ze dat we haar niet illegaal mee konden nemen want inderdaad werd Boléro net voordat we vertrokken helemaal door de immigratie dienst onderzocht op eventueele verstekelingetjes! De vogel was inmiddels op eigen krachten weggevlogen!