SailingYacht Boléro - Meezeilen op een Swan59

Regatta RLIR 2006-02-13/17

20-02-2006

Royal Langkawi International Regatta 13-17 februari 2006
Langzaam groeiden we naar de regatta toe! Hoe? Aan bijna iedere lantaarnpaal op Langkawi hing een aankondiging van de regatta, met een actie foto van Boléro die tijdens de BMWRLIR 2005 genomen was. Ook op alle officieële uitnodigingen, op de deelnemerskaarten en de grote banners was dezelfde foto gebruikt. Zie onze website- fotopagina-rlir 2006.
Met de dag werden we trotser dat kun je wel begrijpen want iedereen die we spraken-dat’s jullie boot,hé!
Het enige wat wij nu nog moeten doen, is het resultaat van vorig jaar te verbeteren of in ieder geval te evenaren.
De week voor de start had het iedere dag lekker gewaaid, echt Boléro weer en nu maar duimen dat het zo zou blijven waaien.

Gesponsord door Simpson Marine doormiddel van t-shirts, petten en het uitlenen van de manager als crew. Drie jonge maleisische zeilers uit Langkawi en een gespierde engelsman werden nog aan ons team toegevoegd, maakten we ons klaar voor de regatta.

Maandag 13 februari om 13.00 begon de startprocedure. Het wedstrijdveld was in de baai voor Kuah uitgezet . Voor de toeschouwers aan de wal was dit zeer aantrekkelijk omdat in de race classe, een 60ft Volvo oceanracer - Ericson uit Zweden meezeilde. De boot liep als een ge-oliede machine, de crew is zeer goed op elkaar ingespeeld en dat was duidelijk zichtbaar. Ze moesten wel heel hard zeilen omdat ze een zeer hoge rating hadden ten opzichte van de andere boten in hun klasse, ze moesten een uur op hun concurent voorblijven.

Wij hadden een uitstekende rating van David, een australische zeilmeter, gekregen dus onze kansen lagen goed.
De cruising klasse, waarin wij varen, startte als 4de
Net voor de start hadden we de nr.2 genua gehesen en die zorgde ervoor dat we als eerste over de startlijn gingen. Jammergenoeg bleef tijdens een overstag manouevre om de volgende boei te halen, de genua achter de zaling haken, een grote scheur was het gevolg. Zakken? Nee, we laten hem staan want de boei is in zicht en daarna moeten we toch de spinnaker hijsen. Duimen dat de scheur niet groter wordt. Toch de nr.3 ervoor gehesen want de scheur werd groter en de concentratie minder. Onze tegenstanders hadden inmiddels ons ruimschoots gepasseerd maar de wind was in ons voordeel en de hete adem van Boléro was duidelijk bij onze tegenstanders voelbaar. Kwamen toch als 1ste bij de eerste boei aan en bleven de rest van de wedstrijd als eerste zeilen wat soms best moeilijk was want...waar ligt de volgende boei? Dat resulteerde: daar, nee daar en gelukkig lieten we iedereen ver achter ons en gingen we als 1ste over de finishlijn!
We hadden nog een prachtig spannend moment bij één van de laatste boeien met de Ericson waar zij ons voorrang moesten geven!
Een beetje trots waren we wel dat we onze achterstand zo snel weer hadden in gelopen en wie weet zijn we op handicap ook 1ste geworden dat zien we straks wel op het uitslagenbord. Zo snel mogelijk naar de marina gevaren om onze nr.2 gerepareerd te krijgen want die hebben we met dit lichte weer echt hard nodig!

Op Langkawi is maar één zeilmaakster en die had al een grote klus aan de spinnaker van Ericson. Ach ,laat het maar zitten misschien is er morgen meer wind dan gebruiken we de nr.2 toch niet. Zo zit ik niet in elkaar en met behulp van de spierkracht van de mannen, de genua in een taxibusje geladen, in 45 minuten naar de ferry gereden, uitgeladen en op de ferry geladen met behulp van de spierkracht van loslopende mannen en met de ferry naar Rebak gevaren, een resort eilandje op een halfuurtje afstand varen vanaf Langkawi.
Ben, de canvasman, zag deze klus wel zitten. Alhoewel toen hij de grote zeilzak zag, moest hij wel even slikken. We hadden de pech dat het LW was dus voor de 2de keer die dag weer een hele sjouw maar nu naar boven.
De zeilzak in een golfkarretje geperst en heuveltje op naar de werkplaats van Ben. Het zeil en de scheur was toch groter dan hij had in geschat en met het materiaal kevlar had hij nog nooit gewerkt. Al mopperend en na een opbeurend praatje, begon hij toch aan de klus. Eén ding was zeker, de laatste ferry terug zou ik niet halen!
Ben schatte in dat hij er zeker tot 01.00 mee bezig zou zijn. Snel de knoop doorgehakt om in het resort op het eiland te blijven overnachten. De taxichauffeur gebeld dat hij naar huis kon gaan en de volgende morgen, wanneer de eerste ferry zou gaan dat hij me weer op zou komen halen.
Ed gebeld en gelukkig was er nog een kamer zelfs eentje met zeezicht maar daar had ik niet veel aan omdat het al pikdonker was maarrrr ik kon de zee horen!
Inmiddels had ik een giga pijn in m’n linkerzij en buik gekregen. Wat zou dat opeens zijn? Blaasontsteking, blindedarm? Van Nhie, thaise vriendin van Ben, pillen gekregen maar die waren weer snel uitgekotst, zelfs bijna in de lobby van het resort. Wat een afgrijselijke situatie. Met een brede lach van de concierge en een emmer water was het weer snel opgeruimd.
De hele nacht in en uit bed, veel water gedronken en ik was zo blij dat het tijd was om op te staan om het zeil op te halen en naar de ferry te gaan.
Ben gesmst en toen was natuurlijk m’n telefoon leeg. Uitgecheckt en op goed geluk naar de werkplaats waar Ben al op me stond te wachten. Het zeil was gerepareerd, vijf uur mee bezig geweest, eens en nooit weer, was zijn commentaar. De zeilzak stond al beneden bij de ferry, nu nog een kwestie van inladen en natuurlijk was het weer LW. Met de spierkracht van Ben en de schipper lukte het om het zeil aan boord te krijgen. Gelukkig waren mijn pijnaanvallen wat minder frequent.
De schipper en een passagier hesen het zeil van boord en voor de laatste keer sjouwden ze het zeil omhoog en met een plof belandde het op de grond.
Mijn taxichauffeur bleek er niet te staan en gelukkig was er iemand die een taxi kon bellen. lNa drie kwartier kwam de taxi, dit maal een personenauto! Na wat duwen en proppen lag het zeil op de achterbank. Kunt u wat haast maken want de wedstrijd begint om 09.30 inmiddels was het kwart voor negen. Ik had de tegenwoordigheid van geest om de taxichaufeur zijn telefoon te lenen om de receptie van de marina te bellen zodat zij Ed konden informeren dat ik eraan kwam.
Het hele team stond klaar om het zeil in ontvangst te nemen. Ed: Ga jij maar vast naar de boot, wij zorgen wel voor het zeil.

Gelukkig kunnen we nog op tijd voor onze start zijn. Iedereen aan boord? Hé, waar is de nr.2? Dat vertel ik je later wel, reageerde Ed.
Lang verhaal kort te maken. We waren eerste overall en eerste over de lijn geworden. Maar er was een protest binnengekomen van een schipper van één van de andere boten in onze klasse. Wij hadden de nr.2 gehesen en dat was niet in de rating opgenomen plus we hadden een te goede rating gekregen. Na overleg met David werd onze rating aangepast en mogen we de nr.2 niet meer tijdens de wedstrijd hijsen! GRRRRRRRRRRRR! Dat was voor mij wel even slikken, dat zul je wel begrijpen!
Gelukkig behielden we de eerste plaats ondanks dat onze rating veranderd was.
Rug gestrekt en op naar de startlijn. We gaan er weer tegen aan. De pijn laat ik de pijn en wedden dat aan het einde van de dag de pijn bijna geleden is. Waarschijnlijk gewoon die eerste dag veel te weinig gedronken, uitdrogingsverschijnselen symptonen.

We hadden een geweldige start met behulp van het aftellen van onze gast, een chief-editor van de Strait Times- een engelse maleisische krant. En natuurlijk had hij zijn secretaresse mee genomen, een leuke dame met nederlandse voorouders.
Met de nr.3 genua op, liepen we ondanks het lichte weer, 10kn ww, best lekker. Gelukkig mochten we wel onze gennaker hijsen maar dat was niet genoeg om onze eerste plaats te behouden. omdat we ook nog een boei overzeilde. Dat heb je ervan wanneer je als eerste in het wedstrijdveld zeilt! We moeten naar die boei, nee daar ligt die! Toch de verkeerde,gijpen! Het werd een ‘close’ finish en ‘Nom de plume’ ging met de eerste prijs die dag naar huis.
Op deze manier wedstrijdzeilen is toch wel veel leuker omdat de rating dichterbij elkaar ligt, daardoor veel meer concurrentie en dat maakt het natuurlijk veel spannender!
Ieder foutje wordt à la minuut gestrafd en dat gebeurde de derde dag!
Het overstag gaan met de gennaker ging niet feilloos daardoor kwam de schoot onder de boot! Dat werd snel door Ed opgelost, de andere schoot aangetrokken en terug gegijpt en de schoot kon onder de boot vandaan getrokken worden.
De wind kakte helemaal en dan voor de wind naar de finish moeten zeilen plus stroom tegen, wat een ramp! We zagen onze tegenstanders langs ons heen zeilen.
De vierde dag werd een aanslag op ons geduld. Net voor de start besloot de wind er mee op te houden, de catamarans dobberden over de startlijn toen wij moesten starten. Het werd een drijfpartij over de startlijn. Niemand wist eigenlijk wat ze moesten doen.
De wind pikte een beetje op, we hebben weer snelheid! Wat heet? In ieder geval we zeilden weer en het wedstrijdveld viel uit elkaar. Maar we hadden te vroeg gejuicht, we dreven naar de eerste boei terwijl onze tegenstanders ietsje sneller zeilden. Bij de tweede boei leken we in te lopen want de wind pikte weer op en daar konden de andere meer gebruik van maken omdat het een aan de windse koers was.
Boléro komt moeilijk in beweging met wind tussen de 2 en 6 knopen en zeker op een voor de windse koers. Het zij zo!
In ieder geval klonk bij de finishlijn een gejuich op van de boot achter ons want die werd op rating,nummer 3. Gelukkig mochten we één race laten vervallen en dat werd natuurlijk...... deze.

Vorig jaar hadden we de laatste twee dagen veel meer wind en dat is wat Boléro en haar bemanning fijn vinden. We hebben nu wel leuker en spannender gevaren en dat geeft toch ook wel weer wat extra’s.

De prijsuitreiking viel die avond letterlijk in het water. Gelukkig ontvingen wij onze derde prijs net voordat het echt beon te regenen. Precies op het moment dat de hoofdprijs zou worden uitgereikt, werden de sluizen in de hemel geopend en stortte het regenwater over ons heen. De notabelen, waaronder ook de ministerpresident, bleven keurig zitten ondanks dat er parapluus werden aangereikt die ze catagorisch weigerden want de zeilers stonden ook in de regen! Totdat het te erg werd en we allemaal naar binnen vluchten.

Is het weer van streek? Om deze tijd van het jaar regen? Heel bijzonder!

De hoofdprijs, een geheel verzorgde reis naar Valencia in 2007, was voor de bemanning van ULUMULU - een maleisische boot, een Farr52 –, werd door de ministerpresident in het restaurant uitgereikt. Maleisiërs, chauvinistisch? Ja zeker, ze waren er supertrots op dat ze nr.1 in de race classe waren geworden en dat ze ook nog met de hoofdprijs naar huis gingen. Gelukkig werd het net droog toen het tijd werd voor de sluitingsceremonie, het vuurwerk!
Niet geheel ontevreden, een derde prijs overall net als vorig jaar, gingen we naar onze kooi om ons voor de volgende dag voor te bereiden, de layday met een waterpolo- en een kayak wedstrijd.
De bemanning heeft zich kranig geweerd tijdens het waterpolo spektakel, net aan met een 5-4 verloren en met kayaken, haalden de Vikingen(25 jarigen) Ed en Jasuf net 1 meter voor de finishlijn in!
De prijsuitreiking werd, onder het genot van een hapje, drankje en een muziekje uitgereikt. De bemanning van Silolona, een indonesisch klassiekschip – een pinisi-(www.silolona.com), speelden de sterren van de hemel, heerlijk de beentjes van de vloer en zo werd deze avond ‘het feest’ van de regatta-week!